Sterker dan elk afscheid

Boek recensie: Sterker dan elk afscheid

Sterker dan elk afscheid door Enrico Galiano is alweer het derde boek van de Toverlantaarn waar ik een recensie over mag maken. En ik moet zeggen dit was niet het leukste boek dat ze me hebben gegeven, dit heeft verschillende redenen waarvan sommige niet eens met het boek te maken hebben. Maar goed, voordat ik mijn mening in het subjectieve stuk uit de doeken doe, komt hier eerst een -wat meer- objectief stuk, want waar gaat het boek eigenlijk over?

Samenvatting

Toen Michele dertien jaar was tekende hij een contract bij een grote voetbalclub, hij zou keeper worden in het jonge elftal. Althans totdat hij op de terugweg een auto-ongeluk kreeg en zijn zicht verloor.

Vijf jaar later gaat hij voor het eerst alleen met de trein naar school. In de trein ruikt hij een heerlijk parfum van een meisje. Hij gaat tegenover haar zitten, elke dag weer. Hij probeert moed te krijgen en eindelijk iets tegen haar te zeggen, totdat zij dat doet. En zo begint het verhaal, hij vertelt het verhaal door het op te nemen. Het eerste hoofdstuk eindigt met een zin die nieuwsgierig maakt. “En daarom haat ik Nina Florenzi: omdat ze op een dag is weggegaan. Zonder afscheid te nemen.”

Aan de andere kant heb je het meisje Nina, die haar verhaal vertelt aan de tatoeëerster Flo die bij haar een tattoo zet. Zo vertelt Nina al snel over haar overleden vader en wat voor impact dat had op haar leven. Maar op sommige vragen van Flo herhaalt Nina steeds weer dat ze hier geen antwoord op kan geven omdat de waarheid Flo bij Nina weg zou laten lopen.

Praktische dingetjes

Nu na de samenvatting wat praktische dingetjes zoals schrijfstijl, perspectief en karakters. Want een boek zonder deze dingen… Ik weet niet eens of dat geschreven kan worden. Het boek is verdeeld in twee verschillende perspectieven, die van Michele en die van Nina. Al snel wordt duidelijk dat de hoofdstukken van Michele veel langer zijn en tegen het einde is het alleen maar vanuit hem.

Maar daar stopt het verschil niet. De hoofdstukken van Michele zijn heel filosofisch en beeldend, een zin uit dit boek die dit goed beschrijft gaat als volgt: “Ik heb een theorie over mensen die we nog niet persoonlijk kennen en om een of andere reden tot mythe verheffen: zangers, acteurs of schrijvers, maar ook meisjes met een heerlijk parfum die je tegenkomt in de trein. En mijn theorie is: die moet je nooit leren kennen.” (blz.59)

Nina heeft meer hoofdstukken die vooral uit dialogen bestaan. En dan letterlijk alleen dialoog zonder stukjes ertussen door van: ze legde haar arm neer.

Maar naast de verschillen zijn beide perspectieven vloeiend te lezen zonder moeilijke woorden. Het formaat van de bladzijden, de lettertype en grootte zijn heel fijn om te lezen.

Over de karakters

Michele is de hoofdpersoon in het verhaal. Hij is blind maar toch staat hij positief in het leven. Hij denkt heel veel na en dit is ook hoe hij de wereld beschrijft aan de lezer.

Nina is een sterk karakter, en wil graag anderen helpen. Ze is hoog sensitief en voelt daardoor heel veel van de wereld om zich heen. Daarom probeert ze te leren zoals zij het zegt, geen orchidee maar een zonnebloem te zijn en minder te voelen.

Verder heb je nog Flo, de uitgesproken tatoeëerster. Ze zegt altijd waar het op staat. En dan tot slot de vriend van Michele, Carlo die alleen maar over meisjes kan praten en Michele door dik en dun steunt.

Mijn mening

En dan tot slot, wat vond ik nou eigenlijk van het boek? Allereerst was er een mooi rond einde en de betekenis ervan sprak mij aan. Ten tweede vond ik de meeste van de personages geweldig. En dan vooral Nina en Flo. Het zijn beide sterke karakters met een eigen wil. Zo valt te lezen dat als Nina iets echt wil ze niet stopt voor het gebeurt. Het duo is ook leuk. Een veertigjarige tatoeëerster en een zeventienjarig meisje, ze zeggen alles eerlijk maar wel op een manier dat de ander niet boos wordt plus dat ze beiden liever de harde waarheid willen dan een verzachtende leugen.

Al was er een personage waar ik echt een hekel aan had. En dit was de scheikundeleraar van Michele. Hier ging de hoofdpersoon heen voor advies over meisjes, en dit soort verhaallijnen vind ik persoonlijk al niet leuk. Maar hoe die leraar het advies gaf en vrouwen in twaalf categorieën indeelt, daar voel ik me niet fijn bij.

Ik vond pagina's twintig tot honderd heel saai. In het begin was de schrijfstijl nog verfrissend, maar na de zoveelste quote en wijze les was ik er ook wel klaar mee. Ik verloor dus al snel mijn enthousiasme. Later in het boek ging het beter toen de quotes wat minder werden en er wat meer actie in kwam. Het was toen leuk om te lezen met een paar schokkende ontwikkelingen, maar dat was het dan ook.

Ik ben helemaal fan van het fantasy genre en dit boek heeft me goed laten zien waarom. Persoonlijk houd ik meer van andere werelden, magie, avonturen en alles wat erbij komt, iets wat dit boek niet had. Ik denk dat voor mensen die wel van boeken houden die in deze wereld afspelen, dit boek goed zouden vinden. Het heeft verschillende inspirerende elementen en de boodschap erin is mooi, maar het is gewoon niks voor mij

Ben jij nieuwsgierig naar dit boek omdat dit juist wel helemaal jouw genre is? Bestel hem dan hier: